بازی شیرزاد بزرگ

 ۱-وقتی کیامهر گفت واسه شیرزاد عزیز بازی راه انداخته 

بدون اینکه فکر کنم این کار درسته یا نه صدام رو ضبط کردم 

واسه اینکه دلم پر بود و یه عالمه حرف تو گلوم بود 

میخواستم به خود خود شیرزاد بگم بی واسطه  

نگران بودم که این صداها مریم بانو رو اذیت کنه 

حسم رو وقتی که بازی رو کنسل کرد نمیتونم وصف کنم 

چون با حرف زدنم خودم رو خالی کرده بودم ولی 

حس میکردم صدام به شیرزاد نرسیده 

وقتی کامنت مریم بانو رو خوندم خیالم راحت شد 

مگه نه اینکه وقتی مصیبتی میبینیم تو مراسم ذکر مصیبت میگیم 

مگه نه اینکه این ذکر مصیبت اشکمون رو درمیاره؟ 

مگه نه اینکه بعدش سبک تر میشیم 

پس حتما این صداها هم میتونه سبکتر کنه همه مون رو 

البته این مصیبت بزرگتر از اونِ که با این چیزا سبک بشه 

ولی همینکه مریم بانو ببینه شیرزادش چقدر عزیزه واسه همه و 

بدونه که در به دوش کشیدن این غم تنها نیست  حتما خوبه 

فکر میکنم واسه شرکت تو بازی صوتی شیرزاد نباید تامل کرد 

کی میتونه دعوت شیرزاد عزیز رو رد کنه؟ 

 

۲-نمیدونم چرا ما آدما درس نمیگیریم 

ببخشید جمع میبندم 

بیشتر منظورم خودم هستم ولی عادت کردم فعل جمع استفاده کنم 

همیشه غافلگیر میشیم 

همیشه میگیم کاش ۱ بار دیگه فرصت داشتیم 

واسمون عادت شده که فقط تاسف بخوریم 

وقتی شیرزاد عزیز رفت تاسف خوردم که چرا بیشتر باهاش نبودم 

چرا بیشتر قدرش رو ندونستم 

چرا بیشتر بهش زنگ نزدم 

و...  

 شاید کسانی رو درحالیکه میانه مون شکرآب بوده از دست دادیم 

حالا یا حق با ما بوده یا نبوده 

وقتی با یکی قهریم به این فکر میکنیم که شاید فردا دیر باشه واسه آشتی؟ 

اصلا شاید چنددقیقه دیگه هم دیر باشه 

مگه اینجوری نیست که وفتی دوستی رو از دست بدیم و باهاش قهر باشیم 

میخوایم تا آخر عمر افسوس بخوریم؟ 

شاید فکر کنید وقتی مقصر نباشیم زیاد مهم نیست 

ولی اینجوری نیست 

اونوقتم هزارتا فکر و خیال میاد سراغمون که چرا من کوتاه نیومدم 

مگه چی میشد من پا پیش میزاشتم؟ 

فدر فرصت ها رو بدونیم 

اجازه ندیم خودخواهی و غرور مایه تاسفمون بشه 

کاش همیشه مهربون بودیم مثل وقتی که عزیزی رو از دست میدیم  

به خودم قول دادم بیشتر قدر دوستی ها رو بدونم 

ارزش دوستی بالاتر از غروره